küçük küçük.

yine seveceğiz birbirimizi; ama karşı kaldırımlardan..kol kola, itişe kakışa, oğlan çocukları gibi  yürümektense; uzaktan mağrur selamlar vereceğiz.
hep göreceğiz birbirimizi: aynı merdivenlerden çıkarken, kapıdan girerken.. mecburuz buna aynı yerde yaşarken.sadece dikkat seviyemiz artacak, karşılaşmamak için  yeri gelecek çaba harcayacağız.yanımızda farklı insanlar varken gördüğümüzde kıyaslar olacak fikrimizde. biz "bizken" daha, neymişiz böyle diye:)
bu, ayrılmaca;bu, küsmece değil. bu seninle sadece birer "tanıdık" olma yolunda atmış olduğumuz küçük küçük adımlar..
sevgili dostum.

şifa

Korkma dedi annem.
Elinden tuttuğu gibi götürdü hastaneye kardeşimi, doktorun eline teslim etti kendi elini.
Derince kesilen parmak, hala hissetmez bıçak darbesini.
İğneyi dilediğinizce batırabilirsiniz sağ elinin işaret parmağına. Sinirleri yok.
Yanmaz.
Donmaz.
Kanar ama, az.
Kesik parmak çok şey değiştirmedi hayatında.Yine de bi uzvu yok sayabiliriz onun açısından.En fazla 5 cm olan parmaktan akan kan,benim kanımı dondurduğunda, o yine düşmek üzere olan parmağıyla sıvazladı sırtımı.Öyle okşadı saçımı.
Ben, en çok o zaman sevdim annemi.
Kesik parmağın saçımda gezişini unutmadım hiç
.
Eksik uzuvlarla elde edilen çok başarı duyarsın.Ancak;
Gözünle göremediklerinin eksikliğinden çok, gördüklerinin eksikliğini hissediyorsan eğer,
kalbin sakattır.
ve buna birşey yapamam.
acil şifalar.